หากความสำเร็จขององค์กรวัดกันที่ “ขนาดของตึก”
กสทช. คงเป็นหน่วยงานที่ใกล้เคียงสวรรค์มากที่สุดแล้วในชาตินี้

ข่าวครึกโครมเรื่องการทุ่มงบกว่า 2,600 ล้านบาทสร้างอาคารใหม่ ทำให้เราต้องก้มมองรองเท้าเก่าๆ ของตัวเอง แล้วตั้งคำถามเบาๆ ว่า
“งบทั้งหมดนี้ สร้างชีวิตใครได้บ้าง… หรือสร้างได้แค่ภาพ?”

ในขณะที่ประชาชนบางกลุ่มยังไม่มีสัญญาณเน็ตให้ส่งการบ้าน
ในขณะที่เบอร์ม้า เบอร์เถื่อน วิ่งกันทั่วตลาดออนไลน์
กสทช. กลับตั้งหน้าตั้งตาเขียนแบบก่อสร้าง เหมือนโลกนี้ไม่มีปัญหาอื่นใดอีกแล้วนอกจากการหาทำเลติดดาว

ถามจริงเถอะ
ตึกใหญ่โตมโหฬารจะช่วยสัญญาณโทรศัพท์ในชายแดนติดพม่าได้ไหม?
หรือจะช่วยคนหาเช้ากินค่ำ ที่ยังต้องเดินไปปีนต้นไม้หาสัญญาณ?

มาดูผลงานท่านประธาน กสทช. กันบ้าง
ในระยะเวลา 1 ปี 4 เดือน ท่านใช้เวลาอยู่ต่างประเทศไปแล้วกว่า 120 วัน — เทียบเท่าการลาแบบไม่ต้องลางานทั้งปี
พาสปอร์ตท่านอาจต้องปริ๊นท์ใบใหม่บ่อยกว่าการเซ็นเอกสารที่ทำประโยชน์ให้ประชาชน

ประชุมบ้าง
เยี่ยมชมบ้าง
หรือแวะเวียนกิจการส่วนตัวในต่างแดนบ้าง?
ประชาชนไม่ทราบหรอกครับ เพราะทุกอย่างถูกห่อหุ้มด้วยกระดาษสีขาวแผ่นบางชื่อว่า “ชี้แจงตามระเบียบ”

ถามจริงอีกที
ท่านประธานมีหน้าที่พาประเทศเข้าสู่ยุคดิจิทัล
หรือมีหน้าที่สะสมไมล์บินเข้าสู่สโมสรเมฆชั้นเฟิร์สคลาส?

ผลงานโดดเด่นอีกอย่างคือการปล่อยให้เกิดการควบรวมค่ายมือถือรายใหญ่ กลายเป็นตลาดที่ประชาชนมีตัวเลือกน้อยลงทุกวัน แต่ค่าโทร ค่าเน็ต ไม่เคยลดตามฝันเหมือนขนาดตึกใหญ่โตมโหฬาร

สุดท้ายแล้ว
เงินกองทุนที่ประชาชนฝากหวังไว้ กลับถูกหล่อหลอมเป็นคอนกรีตหรูหรา
ในขณะที่ความฝันของเด็กชายแดน ต้องพังลงเพราะไม่มีแม้แต่อินเทอร์เน็ตความเร็วต่ำให้เรียนออนไลน์

จึงขอฝากคำถามนี้ไว้กลางใจ
ตึกใหญ่โตมโหฬารจะชดเชยหัวใจของประชาชนที่ต่ำต้อยลงเรื่อยๆ ได้หรือไม่?

หรือท้ายที่สุด…
พวกท่านก็ก่อสร้างตึกไว้เพียงเพื่อ “ยืนดูประชาชนตัวเล็กลง”
ในวันที่ประชาธิปไตย และโอกาส ถูกเหยียบจนจมดิน