ในทางการเมือง บางครั้ง “เสียงเงียบ” ก็ส่งแรงสะเทือนเท่าเสียงระฆัง
การลาออกของสองตัวละครสำคัญ “อนุดิษฐ์ นาครทรรพ” และ “การุณ โหสกุล” จากพรรคไทยสร้างไทย แม้ไม่เอิกเกริก แต่ชัดเจนว่าไม่ใช่แค่การขยับตำแหน่ง มันคือการแยกทางแบบไม่มีวันหวนคืน

พรรคแตกละเอียด นี่ไม่ใช่คำเปรียบเปรย หากแต่คือข้อเท็จจริงที่สะสมมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นจุดแตกหัก ทั้งคู่คือสายตรงของคุณหญิงสุดารัตน์ เกยุราพันธุ์ ผู้ก่อตั้งพรรค แต่ก็เลือกเดินออกมาอย่างเงียบๆ ไปนั่งคุยกับ “ผู้กองธรรมนัส” ผ่านบุคคลเชื่อมสายอย่าง “ไผ่ ลิกค์” และ “บุญสิงห์ วรินทร์รักษ์” บทสนทนาเชื่อมถึงหัวหน้าพรรคกล้าทำ ที่กลายเป็นหมุดหมายใหม่ของสองอดีตเสาหลักไทยสร้างไทย

ใช่, พวกเขา “ยังไม่ได้” ย้ายไปอยู่พรรคกล้าทำ
แต่ใช่, พวกเขา “กำลังจะ” ไป

การเมืองไม่เคยว่างเปล่า
เมื่อที่นั่งว่าง คนใหม่ก็พร้อมเสียบ เมื่อคนเก่าเดินจาก คนที่รออยู่ก็พร้อมเสนอที่ให้ลง
ประเด็นสำคัญไม่ใช่แค่สองคนนี้ย้ายพรรค แต่คือ พรรคที่เคยชื่อว่า “ไทยสร้างไทย“ กำลังเผชิญภาวะสูญเสียทิศทาง และขาดความเป็นเอกภาพมานานกว่าครึ่งปี โดยไม่มีใครกล้าเอ่ยถึง

ขณะที่อีก 5 เสียงในพรรคยังอยู่ภายใต้การนำของ “ถาวร ตันทสิทธิ์” ก็ยังเป็นคำถามว่า จะเลือกทางไหน?

• ต่อแถวเพื่อไทย?
• สร้างมุ้งใหม่ไปรวมไทยสร้างชาติ?
• หรือกลายเป็นหัวหมาในพรรคกล้าทำ?

ต้องไม่ลืมว่า วันโหวตไว้วางใจนายกฯ กลุ่มคุณถาวรก็ยกมือให้รัฐบาลอย่างพร้อมเพรียง ทั้งที่ฝ่ายค้านยังยืนฝั่งตรงข้ามอยู่ นี่คือสัญญาณ หรือแค่ “ภาวะจำยอมชั่วคราว”?

และคำถามใหญ่ที่ยังไม่มีใครกล้าตอบ
“ไทยสร้างไทย” จะเหลืออะไร เมื่อ “ผู้ก่อตั้ง” เดินเดี่ยว และ “สายตรง” ไม่เหลียวหลัง?