“เมื่อใครบางคนไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ แม้ประชาชนทั้งประเทศจะยืนมองด้วยสายตาข้องใจ… ความยุติธรรมก็อาจต้องยืนรอข้างห้องประชุม”
ประชุม กสทช. วันพุธที่ 7 พฤษภาคมนี้ ไม่ใช่แค่การนั่งโต๊ะเพื่อเคาะงบ หรือพิจารณาใบอนุญาต หากแต่คือ “สนามรบ” ของสองประเด็นที่อาจเปลี่ยนภาพลักษณ์องค์กรที่ควรเป็น “กลาง” ให้กลายเป็น “เครื่องมือ”
เรื่องแรก คือกรณี การต่อสัญญารักษาการเลขาธิการ กสทช. โดยไม่ผ่านมติบอร์ด ขณะที่กฎหมายบอกไว้ชัดว่าต้องผ่านความเห็นชอบร่วมกัน แต่ผู้มีอำนาจกลับมอบตำแหน่งเองราวกับแจกกล่องของขวัญ
คำถามคือ… ต่อสัญญาด้วยอำนาจ หรือความจำเป็น? หรือแท้จริงคือ “ต่อชีวิตทางอำนาจ” ให้คนของตัวเอง?
คล้ายกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นใน เกาหลีใต้ ปี 2016 เมื่อประธานาธิบดี พัค กึน เฮ แต่งตั้งที่ปรึกษาใกล้ชิดเข้าไปควบคุมการตัดสินใจของรัฐโดยไม่ผ่านกลไกสาธารณะ จนสุดท้ายจบลงที่คำว่า “ถอดถอน” เพราะอำนาจที่ไม่ผ่านประชาชน ย่อมย้อนกลับมาทำลายต้นทาง
แต่เรื่องที่สองร้อนยิ่งกว่า คือจดหมายคัดค้านไม่ให้ ศ.ดร.พิรงรอง รามสูต เข้าร่วมพิจารณาวาระที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มทรู โดยอ้างคำพิพากษาคดีเก่า ทว่าในความเป็นจริง บริษัทที่เธอเคยมีคดีความด้วยคือ ทรู ดิจิทัล กรุ๊ป จำกัด ไม่ใช่ ทรู คอร์ปอเรชั่น ที่จะถูกพิจารณาในวันนี้
นี่จึงไม่ใช่การ “คัดค้านเพื่อความโปร่งใส” แต่คือ “การกันคนออกจากโต๊ะ เพราะอาจไม่ยกมือให้”
ย้อนดูปี 2003 ที่ BBC เผชิญการแทรกแซงจากรัฐบาลโทนี่ แบลร์ กรณีรายงานข่าวเรื่องอาวุธในอิรัก นักข่าวโดนสั่งย้าย บรรณาธิการลาออก แต่คำถามสำคัญที่สื่ออังกฤษโยนใส่สภาคือ — “สื่อเป็นของรัฐ หรือของประชาชน?”
เหมือนกับวันนี้ที่ กสทช. กำลังเผชิญ คำถามไม่ใช่แค่ว่าใครควรลงมติ แต่คือ “มติของใครกันแน่” ที่กำลังจะเกิดขึ้น
และเมื่อสภาองค์กรผู้บริโภคออกมาเรียกร้องให้ ศ.ดร.พิรงรอง มีสิทธิร่วมโต๊ะ บางทีเสียงของประชาชนเริ่มตะโกนดังกว่าเสียงในห้องประชุม เพราะในยุคที่เครือข่ายทุนสื่อใหญ่โตจนเกือบไร้ขอบเขต ผู้คนเริ่มรู้สึกว่า “ความยุติธรรม” กำลังถูกกลืนด้วย วาระซ้อนเร้นที่เขียนในชื่อบริษัท
“ประชาธิปไตยไม่ใช่เรื่องของเสียงส่วนใหญ่ หากแต่คือการเคารพสิทธิของเสียงที่พยายามจะถูกทำให้เงียบ”
กสทช. จะเลือกฟังเสียงใด — เสียงในเอกสารลับ หรือเสียงประชาชนที่อยู่ข้างนอก?
