ครั้งหนึ่ง…โลกทั้งใบหมุนด้วย “ความเชื่อใจ” ในจอมือถือ

หญิงสาววัย 33 ปี กลายเป็นจุดศูนย์กลางของเครือข่ายหลอกขายตั๋วเครื่องบินและที่พักราคาถูก มูลค่าความเสียหายร่วม 10 ล้านบาท มีเหยื่อกว่า 50 ชีวิตที่ฝากความฝันไว้กับ “โปรสุดคุ้ม” ที่ไม่มีอยู่จริง และสิ่งที่น่าสะพรึงไปกว่านั้น ไม่ใช่ตัวเธอ แต่เป็น “ความล้มเหลวของระบบ” ที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ใช่แค่ประเทศไทย

ย้อนกลับไปเมื่อปี 2019 ในสหรัฐอเมริกา มีคดี “Travel Scammer” ชื่อดังอย่าง Natasha Ahmed ที่ใช้เฟซบุ๊กและอีเมลปลอมเสนอแพ็กเกจทัวร์ยุโรปในราคาต่ำกว่าทุน มีคนหลงเชื่อกว่า 200 ราย ก่อนจะถูก FBI ตามตัวเจอเพราะมีระบบ online consumer complaint database เชื่อมโยงกับผู้ให้บริการโอนเงินดิจิทัล เมื่อมีรายงานเข้ามาเพียง 5 ราย ระบบจะ trigger การสอบสวนอัตโนมัติทันที

ขณะที่สิงคโปร์มี Blacklist Travel Agent Database เปิดให้ประชาชนตรวจสอบประวัติบริษัทนำเที่ยวหรือบุคคลที่เคยถูกร้องเรียน พร้อมทั้งจำกัดการทำธุรกรรมบางประเภทสำหรับบัญชีที่ถูกตั้งข้อสงสัย

แล้วประเทศไทยมีอะไร?

มีเพียง “ข่าวเตือนภัย” ที่มาทีหลังเสมอ มีการจับกุมเมื่อทุกอย่าง “พังแล้ว” มีบัญชีม้าเป็นร้อยแต่ไม่มีใครตามว่าใครเป็นเจ้าของตัวจริงของสมุดบัญชี… เพราะพวกเขา “เปิดไว้ให้เช่า” แล้วก็ล่องหน

สิ่งที่เราขาด ไม่ใช่แค่กฎหมาย แต่คือ ระบบเฝ้าระวังและตอบสนองเชิงรุก (proactive response system) ที่ “รู้ทัน” ก่อนจะเกิด ไม่ใช่ “รู้ทีหลัง” แบบทุกวันนี้

เพราะถ้าเราไม่สร้างสังคมที่ปลอดภัยตั้งแต่ แพลตฟอร์ม โซเชียลก็จะเป็นเพียงตลาดมืดที่ไม่มีใครรับผิดชอบ

ประชาชนก็ต้องเรียนรู้…ว่าจะซื้ออะไรจากใคร ต้องตรวจสอบแหล่งที่มา ไม่ใช่เชื่อเพียงเพราะ “รีวิวดี” หรือ “เพื่อนเคยได้ตั๋วถูกจริง”

และรัฐเองก็ต้องกล้ายอมรับว่า การแก้ปัญหานี้ไม่ใช่แค่ “จับให้ได้” แต่ต้องมีเครื่องมือให้ตรวจได้ ก่อนจะโอน

บางที…เราอาจไม่ต้องมีเหยื่อรายที่ 51
ถ้าเราเลือกจะไม่ปล่อยให้ “ความเชื่อใจ” ถูกใช้เป็นอาวุธอีกต่อไป

ข้อมูล/ภาพ : ข่าวสด