บนเวทีแถลงข่าวที่สภาทนายความในพระบรมราชูปถัมภ์ วันที่ 9 พฤษภาคมที่ผ่านมา ความเงียบไม่ได้เกิดขึ้นเพราะไร้คำถาม
แต่มันเกิดขึ้นเพราะ “คำถามบางคำ ไม่มีใครกล้าตอบ”

กลางห้องนักข่าว แนวหน้าแห่งกิจการร่วมค้า ITD-CREC ซึ่งประกอบด้วยบริษัท อิตาเลียนไทยฯ และบริษัท ไชน่า เรลเวย์ฯ เดินเข้ามาด้วยท่าที “เยียวยา” — มอบเงินช่วยเหลือให้กับครอบครัวผู้เสียชีวิตและผู้บาดเจ็บจากเหตุการณ์ถล่มของอาคารสำนักงานการตรวจเงินแผ่นดิน (สตง.)

“เป็นการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม ไม่เกี่ยวกับผลทางคดี” นายเกรียงศักดิ์ กอวัฒนา รองประธานบริหารอาวุโสของอิตาเลียนไทยฯ พูดแบบนั้น
พูดจบก็เว้นวรรค
เว้นให้เสียงคำถามในใจของคนทั้งประเทศก้องอยู่ต่อ

เงินก้อนนั้น…ตอบแทนได้หรือไม่กับความตายของกรรมกร 2 ราย และชีวิตที่ยังไม่กลับมาเดินได้อีกหลายชีวิต?
หรือมันเป็นแค่ภาพลวง เพื่อเบี่ยงเบนจากประเด็นสำคัญ — ใครสร้าง? ใครควบคุม? ใครต้องรับผิด?

แต่แล้วท่ามกลางความตึงเครียด ตัวแทนจากไชน่า เรลเวย์ฯ กลับแทรกเข้ามาดึงแขน “รองประธาน ITD-CREC” ขึ้นเวที
นักข่าวหลายคนเริ่มจับจังหวะ
นั่นอาจไม่ใช่แค่ “ท่าทีของน้ำใจ” หากแต่เป็น “การควบคุมภาพจำ” บางอย่าง

ทว่า…ไม่ว่าจะดึงใครขึ้นมาบนเวที
สิ่งที่ยังไม่ถูกพูด คือ “สาเหตุ”
สิ่งที่ยังไม่ถูกอธิบาย คือ “ความรับผิด”

สังคมไทยคงไม่ปฏิเสธเงินเยียวยา
แต่มันต้องมาควบคู่กับ “ความรับผิดชอบ”

ไม่ใช่แค่จ่าย แล้วหาย
ไม่ใช่แค่ยิ้ม แล้วจากไป

เพราะอาคารถล่ม… ไม่ใช่ลมพัด
เพราะคนตาย… ไม่ใช่สถิติ
และเพราะศรัทธาในระบบก่อสร้างไทย ยังถล่มไม่ได้